Politiek Discussie Forum: Bekijk onderwerp

Ik vind het wel grappig dat ik een heel pleidooi hou over doorslaand individualisme/egoïsme/narcisme, en dat er dan gereageerd wordt dat ik pessimistisch ben. Vervolgens komt de klimaatverandering meerdere keren naar voren, iets waar ik juist niet pessimistisch over ben.

Ik ben pessimistisch over de toekomst van de mens, ja. Niet over mijn eigen toekomst. Ik heb geen kinderen en na mij (en Tedje) de zondvloed.

Het echte probleem is natuurlijk de hoeveelheid mensen, maar ook dat is al te vaak genoemd.

Dit is het enige echte probleem maar wordt nagenoeg nergens serieus geadresseerd. Men doet liever aan symptoombestrijding omdat ingrijpen in de eigen voortplanting echt botst met egoïstische behoefte nummero uno: je eigen genen doorgeven en het 'bezitten' van kinderen.

Zonder een duidelijk beeld van hoe men de samenleving wenst of een ideologie, verworden politieke partijen tot baantjesmachines, belichaming van proteststemmers welke in een volgende stemming massaal de partij weer verlaten, of in het beste geval tot de tegenstem: men wenst correctie, Helaas is de verwording tot baantjesmachine gemeengoed, en de oorzaak van versplintering. Zo dragen politieke partijen niet langer bij aan het algemene belang, en werken nog slechts als bastiones van deelbelangetjes.

Ik zie grote voordelen in het corporatistische model, wat historisch gezien altijd afgedwongen werd door het fascisme en in noordwesteuropa het nationaalsocialisme, en wat dus perdefinitie antiliberaaldemocratisch was. De grote vraag blijft: ¿kan dat bestaan zonder een Grote Leider of een Almachtige Partij?

De fascistische kritiek op zowel het socialisme alswel het kapitalisme en de liberale democratie blijft voor mij overeind.

Goed verwoord, Willem. IK denk ook dat dit notwendig is.

Dat is mooi, maar we moeten wel stilstaan bij de omstandigheden waaronder het corporatisme -althans tijdelijk- succesvol was:

1.- Het corporatisme was nationalistisch van aard, "het vaderland opstoten in de vaart der volkeren" : de eenheid welke zich binnen de verschillende bedrijfstakken kon ontwikkelen (dus ondernemers, staat en vakbonden verenigd rondom een ideaal van gemeenschappelijke vooruitgang, en de vooruitgang van de eigen bedrijfstak in het bijzonder. In Nederland werd binnen het landbouwschap en de bedrijfsschappen veel nadruk gelegd op het gemeenschappelijk concurrerend zijn met o.m. Frankrijk, België, Duitsland. Er waren nationale overheidssubsidies voor de bedrijfstakken, en zo konden ook kleine bedrijven standhouden. De economieën zijn geglobaliseerd, en overal is schaalvergroting de tendens. De kleine ondernemingen verdwijnen gaandeweg, want kunnen niet concurreren.

Het corporatisme werekte binnen het kader van een natiestaat, ¿kan het ook werken op europees niveau, of wereldwijd?

2.- Nationalisme werd gezien als een verenigende factor, en dat kon toen nog, de media waren nationaal, en vaderlandsliefde werd bijgebracht op scholen. Het nationalisme is sedert de zestiger jaren van de vorige eeuw afgebroken in meerdere europese landen , vooral Duitsland, maar ook in Nederland en België, en na Roy Jenkins ook in Groot-Brittannië, het werd afgeschilderd als gevaarlijk. Het resultaat is er: van alle landen ter wereld zijn duitsers, nederlandrs en belgen het minst bereid voor hun vaderland te vechten.
Het corporatisme betekent ook vaak -aan de bovenkant van de samenleving- de bereidheid inkomen op te offeren voor nationale eenheid. De kans dat die mensen emigreren omdat ze daartoe niet bereid zijn is groot: het gevaar van de braindrain.

Voor succesvol corporatisme zou vaderlandsliefde weer opnieuw bijgebracht moeten worden: ¿lukt dat? En verwant, meer algemeen: het individualisme, als neveneffect van globalisering, multicultuur en economisch liberalisme. Dat wringt met het collectivistische karakter van het fascisme, waarbinnen men offerbereidheid verwacht van de burger omwille van het gemeenschappelkijke, nationale belang. ¿Kunnen we nog terug?

3.- Sterke vakbonden en sterke ondernemersbonden vormden de grondslag van het corporatisme. Die bonden werden in de fascistische landen zonder uitzondering geleid door pro-fascistische mensen. In hetbegin was dat noodzakelijk om orde te scheppen, maar het verwerrd spoedig in ons-kent-ons kliekjes zie het rijkeluisleventje van peronisdtische vakbondsleiders in buurland Argentinië, de mooie overeenkomsten tussen peronistische ondernemers als toeleveranciers van -u raadt het al- de peronistische ministeries. Ook in Nederland, met name beneden de rivieren, kwamen de nauwe banden tussen KVP, Katholieke werkgeversbonden , en katholieke vakbonden meerdere malen in opspraak.

Ons-kent-ons kliekjes werden spoedig na een niet zelden glansrijke beginsprint een blok aan het been van de fascistische regimes, en om de goegemeente rustig te houden deelde de staat geld uit: fascistische economieën neigden zeer sterk naar inflatie en onverantwoordelijk fiscaal-monetair beleid.